mavi gece

yorgun gece

beklesin kenarda

yenidir artık artan zaman

artık mavi gecenin zamanıdır

yakındır

mart kapıda

bu son soğuklar da geçer

ikinci cemre suya

cümle kırgınlıklarsa

havaya karışır

ve daha nice hikaye yelken açar

hep bir sonraya

bense o gecenin sabahında uyanırım belki

yarım kalmış kim bilir kaçıncı rüyanın izi

bir başkasını yatıştırırken

yabancı bir şehrin sokaklarını anımsatan

hani sondan bir önceki

yazdığım çizdiğim anlattığım gibi

bu bir oyunsa

- evet sevdiğim değil belki -

bilen bilir

masada bir oyun varsa

artık oynamasam da

işine karışır

karıştırır işleri

öylesi bir vakit

ben de yıkarım işte

önce geceyi

sonra cümle hayalleri

gerçeği hayalimin klişelerinde boğulmaya

yüz tutar

kuralları ben koyamazsam eğer

önce masa dağılır

derken tüm oyunlar

mavi gecemin sonudur bu

umudu yalnız
hatta belki de gerçeği

bir o bana kalır

mesafe

yağmurdan sonra yağan her neydiyse adı

öylesi bir hüzün kapladı şehrimizi

bense hala susturamamaktan dertli

kafamın içindekileri

bir yandan da sevinçli

ilk kez böylesine dürüst ve samimiyken

etrafımdaki  tüm seslere

önce sokak lambaları fark etti hissettiklerimi

gecenin bir vakti çalan telefon misali

fark ettim ki uzak yakın

yakınsa uzak

öte yandan ne mesafeler ne de yalnızlık

artık acıtamaz canımı hiçbiri 
sen gibi

evet gözler senin

ama bu şehir de benim

hatta bu yaşadığımız hayat öyle

hepsi ama hepsi benim eserim

o yüzden söz verdim bir kere kendime

üzülsem de

sarhoş da etse yine gündüz ve gece

yaşayacağım

hikayenin bana kalan gerisini

27.02.19

erken bahar

gece başka güzel gündüz başka

  sancılı biraz

   çoğu zaman efkarlı

 aslında epey de yabancı

ama her nasılsa hala merak ediyorum

  sevişmek için illa kavuşmak mı lazım

halbuki hepsi bir hayalken

   sesler ve renkler

   hepsi bizimdiler

bu bahar ümit var

   erken çiçek açtı buralar

 çabuk dökülsünler istemiyorum

     görmezden de gelemiyorum

     öte yandan

- tamam anladık efkarlı her bir gülüşün -

        
        ama gözlerinde hala heyecan var

15.2.2019

 

tuhaf bir hüzün

tuhaf bir hüzün bu

şehirdeki

            pencerelerden akan

    bir kedinin bakışı gibi

ama ümidi yeter

     umutlu olmak

        her nasılsa

onca yıl sonra da olsa

      mümkün gibi

mutlu edebilmek de öyle

     sanırım bunun heyecanıdır

            göğüs kafesime takılıp

   kaç gecedir uyutmayan

         gözlerimi

                                                            9.2.19