dağınık

ben kapattım geceyi
uykuyu örttüm üstüme
ve sessizliği
sen aç

ben iyileştirdim sözde
bu yüreği
sağalttım geceler boyu
hayallere sardım
sen kır

topladım ya ben şimdi aklımı
sormam bile artık hesabını
hayattan, kendimden
ve de senden
ama yine gel sen
gel
   dağıt


30.09.16

kor heves

yakıyorsun bedenimi
her gece
fersah
            fersah
uzağımda
sen
  bu yanan
deniz
denizin teninde izin
      deniz ve ben
artık tek bedeniz

dolunaysa senin gölgen.



17.07.16

yamuk prensesin sevdası

üşüyen bahardı, nisan’dı

ben değil.

ben değildim açan erguvanlar misali

yaprağım var, çiçeğim var;

hiçbiri sen kadar güzel değil.

yalnız değil, sensizim

geçen akşam hiç tanımadığım biri anlattı

bana,

            bendeki seni.

çıkıp oradan eve yürüdüm sonra.

yine yalnızdım;

bu kez sensiz değil.

kendime kaldım belki.

                  işin sonunda.

seni,

          sen sandım diye aldandım,

hep olduğum gibi

ben de bilirim

nihayetinde bahar gelir,

          şehrimizi şenlendirir.

yne açar yapraklar ağaçlarda

ben de

               yine

                         unuturum ne varsa…

hatırlamak ;

hele de bir bahar akşamı,

yalnız başına

belki de o kadar da zevkli değil.

bulut bulut

bahar

-dan

bulut

-tan

esmeyen rüzgardan

sor.

son bu

yalnızlık

zor

bu mevsim

bu ağrı

kollarımda

sızım sızım

dil

lal

kalem

kör

sesim

sus

sana

benden

umut.

belki de

iyi ki de bahar var.

26.03.16

sesleniş

şer ‘den hayır doğar

bu akşam

dündense güneş

kesik

            kesik

kağıt gibi

küskün şiir

ilahi…

duysan ya artık

sen de beni?

yarım

“gidiyorum bekle, dedi gitti ben beklemedim O da dönmedi ...”    Ö. Asaf



- Anlat. Dedi. Yarım kalmasın hiçbir şey. Bir yarın bende kalır bakarsın. Anlat en başından. Bende kalmasın yarın.

Doğrusu dinler miydi bilinmez; sonuna kadar bekler miydi..? O bildiği kadarıyla devam etti, gün geldi yol bitti. Cümlelerin kaçacak yeri kalmadığında ya geldiği yoldan geri dönmeliydi, ya da..:

- Ben severim ama, dedi. İzin ver önce. İzin ver, zaman toplasın arda kalanlarımızı. Bırak ne varsa alsın götürsün. Ben doldururum boşluklarını. O vakit gökler bile bize kalır. Bir oluruz gönlümüzce.

Ve zaman geçti aradan; ama kimden ne aldı, kime ne getirdi; kimse bilemedi. Ucuza gitmeyeyim diye denizin dalgalarına bıraktım kendimi, gelen her darbeye razıydım bu kez. O ise derin bir nefes çekti yalnızlığından ve martılara ekmek atmaya devam etti.

Günü geldiğinde bir bütündük. Yalnızca gökyüzü değil; ay, yıldızlar ve hatta bulutlar.. hepsi bizimdi, biz bir bütündük. Arada bir, bir yıldız kayardı gökyüzünden. O, ben olurdum işte. Halbuki yakamoz olup da alev alev yanmayı tercih etmişti O, denizle gökyüzünün birleştiği karanlık çizgide.

-Döneceğim, bekle. dedi bu kez. Belki de bu bir tür bekleyişin hikayesiydi. Geriye fazla zamanımda kalmamıştı artık, kalanlarımı toplayacak; ve ben beklemedim, O da dönmedi.
“... ölüm gibi bir şey oldu ama kimse ölmedi.”




2007, İzmir

https://youtu.be/IBG8W20zRhM