sessiz gece

ah bi’ son kez inansaydınız bize

evet, başta hoyrattık

siz de haklısınız

her şey zamanında güzeldi, bir şekilde

biz bu hayatın anasını sattık

sonrasını düşünmedik belki

o zamanlar öyleydi zira

bu zamanlar da niyeyse böyle

başımıza gelene kadar

aşkı bile bir türlü duyumsayamadık

ah bir bilseydiniz meğer

bu bahar

ne güzeldi..

en az siz kadar

sonra içtik bitti işte

belki yine eskisi gibi olur sandık

içince şarapları

sancısı biter sandık

sonra işte belki de son çare

mekanları da size bıraktık

uğramasanız bile

koca istanbul da size kalsın

artık neresinden tutarsanız razıyız

aynı mekanlarda olamayacağımızı bile bile

aslında bu sefer ilk kez

yokluktan kaçtık

istemedik de öte yandan

durduk yere ateşinizle

yandığımızla kaldık

sandık ki umursar gece

merhamet eder onca geçmişimize

elbet bir şekilde ortaktık niyette

ama biz bu sınava çalışmadığımız

yerden yakalandık

derken gittik işte

bu sefer belki de dönmemecesine

bir gece

istanbul’un o anlamsız sessizliğinde

kendi sessizliğimizle oyalanırız sandık

(olamadı ya yine

bir gece daha size varamadık)

31.05.19

patik

Kenarı bol uçurumlu bir dağ yolundayız. Uçurum dediğim koca Milas ovasının üzeri. Aşağı bakmaya cesaret edebilsek aslında Arşipel’in yarattığı mucizenin bir numaralı tanığıyız. Ben o an bakamıyorum tabii. Yükseklik korkumdan değil. Sırf bu uçurumlara özel o konuyu biraz biraz aşmışım küçüklükten beri gide gele. Hem seviyorum da bu yollardan geçmeyi; ama en başta da Ege’yi, sonra kayalarda biten zeytinlerin azmini, kuru kuruya büyümüş kızıl çamların serinliğini; kısaca cümlesini. Ben seviyorum ya, arkadakiler de sevsin istiyorum o an. O yüzden anlatıp duruyorum boyuna ağaçların burada ne koşullarda yetiştiğini.

Direksiyonda ben varım. Bir araba dolusu akrabayız. Öyle ki üç nesil küçücük kutuya sıkışmışız. Aradaki en uzak yaş mesafesi seksen. Muhteşem bir karmaşayız. Annem misafirlerimizi karşılayıp eve getirmem için sabahtan otogara beni gönderdi. Bin bir heves kabul etmişim bu işi. Muhteşem şoförlüğümü ve ev sahibeliğimi (!) sergileyip rüştümü ispatlamayı umuyorum bu ziyaretin sonunda. Hem özlemişim de. Menüde ananem vaar, en sevdiğim teyzem vaar, kim bilir ne zamandır görmediğim kuzenimle onun hiç tanışmadığım çocukları vaar… Hep beraber tatil yapacağız. Yine eski defterler açılacak. Kimine kızılıp kimine ağalanılacak sonra büyük olanlar ufak onlara bilgece nasihatler verip elli yıllık egosunu tatmin edecek. Sıradan orta yaş eğlenceleri bunlar. Aile olmamızın bir gereği. Ben alışkınım İstanbul’daki hayatımızdan. Şimdi sıra arabada bulunan benden sonraki genç nesilde. Akşam mesela yemekten önce ilk eğlenceli olan hikayelerden birini anlatacak teyzem.

Teyzem benim bugüne kadar gördüğüm en güzel hikaye anlatıcısıdır bu arada. Ama haberi yok galiba. Ne zaman bir hikaye anlatacak olsa anlatmakla kalmaz, yer yer yaşatır, bazen canlandırır fark etmeden dinleyicisinin heyecanını hep bir şekilde ayakta tutmayı becerir. Günlük yaşadığı en basit bir olayı bile anlatırken bu böyledir.

Şu an yıllar sonra yolu hatırlamanın saadeti içimde(!) Panik halindeyim aslında, belli etmiyorum. Es kaza yanlış bir yola girsem Allah’ın dağ yollarında ilaç için yol soracak insan yok, n’aparız hiç bilmiyorum. Geçen sefer yan köye sapmıştım mesela, mevsimlik pamuk toplamaya gelen bir çingene ailesine denk gelmiştim de onlar tarif etmişti doğru yolu. Ananem zaten arkada kan kusuyor. Otobüsün klimalı kollarınadan Milas’ın cehennem sıcağına adım atmış bir anda. Yaşadığı travmanın acısını hepimizden çıkartıyor seksen küsür senelik tarihinin ardına sığınarak. Kafamda türlü sorular var o an, bir yandan milleti oyalamaya çalışırken teyzem dedi ki:

-                Geçen Beyazıt’tayım dolaşıyorum orada bir yerlerde bir tezgahta çok tatlı bir çift deri bebek ayakkabısı gördüm. El yapımı böyle bir görsen şirin mi şirin... Dedim alayım şunu senin arabana süs diye ama emin de olamadım şimdi. Takar mı, takmaz mı? Şuradan sallandırırdın şöyle.(Eliyle dikiz aynasının orayı gösteriyor. Ben elinde patik öyle düşünüyordum.) Sonra dedim boşver… kullanmaz belki. Geri bıraktım tezgahın kenarına.

-                A a teyze, alsaydın keşke . Takardık tabii.

-                Ben de eve geldim o gün. Elimdekileri yerleştirirken patikler bir daha aklıma geldi. Dedim ne güzellerdi, keşke alsaydım o kullanmasa da ben bi yere koyardım.  Pişman oldum anlayacağım. Bir dahaki gidişimde alırım dedim. Sonra ördüğüm elbiseye boncuk lazım oldu yine Eminönü’ne indim. Hazır inmişken bizim adamı bulup patiği alayım diye adamın durduğu yere de gittim. Sağa baktım yok, sola baktım, yok! Biraz bekledim, sıcak da bir yandan. Sonra oradaki bir esnafa sordum, geçen hafta burada bir adam vardı işporta tezgahı vardı, böyle böyle deri patik satardı diye. Onlar da dedi ki ¨ valla abla onun asıl yeri Gedikpaşa’dadır. Zabıta kovalayınca buraya gelir.¨

-                Gelmemiş mi yani?

-                İşte orada yoktu o gün. Bi dedim Gedikpaşa tarafında gidersem bulur muyum diye? Sonra bir de baktım adam gelmiş ilerde tezgahını açmış bekliyor. Bir gittim baktım yanına. Zabıta kovalamış yine buraya gelmiş.

Bunun üzerine güldük karşılıklı gevrek gevrek. Dedim şimdi çıkartıp verecek patiği. Kısa bir es oldu. Hala patik yok ortada. Dayanamadım sordum hemen:

-                Peki, dedim bi heves. Hani nerede patik, almadın mı?

-                Sordum adama. Senin geçen hafta böyle böyle çok tatlı patikler vardı hani neredeler.

-                Eee…

-                Adam da dedi ki: ¨ Valla abla inanır mısın onu geçen hafta zabıtalar elimden aldı. Kalmadı yani. ¨

2.8.2014

mekansız şehir

aynı değil

şehir, gölge ve yalnızlıklar

kenarını köşesini ezberledin madem

özlemek demek

böyle bir şey değil

ya da artık bildiğin gibi

hiç değil

ev aslında bir mekandan ziyade

dönmek istersin ya

belki de işte o yer

(içinde olanları 

ve olmayanlarıyla beraber)

zorunluluktan mekan değişiklikleri

ancak öteler mekansızlığını

dönemediğin geceler hatırlatır
öte yandan da

cümle rüyaların nerede başladığını

ve nerede bittiğini

14.05.19

bahara veda

ve nihayet bahar yoruldu

uzattı bacaklarını sehpaya

yeni bir duman daha savurdu

gecenin serinliğinde ürperdi bir an

o ara hayallerine takıldı gözü 

üzerinden geçti hepsinin

teker teker

acı-tatlı bir keyifle

açan dallarına gülümsedi

rüzgarın kırıp döktüklerineyse

veda eden bir türkü tutturdu inceden

öyle avundu

sonra gelecek yazı düşündü

sıcağını hissetti şimdiden teninde

başka başka sıcaklıkları anımsadı

yeni bir çay daha koydu ısınmak için

tenini yalayan rüzgarlara bıraktı kalanlarını

huzur vardı dizelerinde

dudaklarında ise aşkın izi

hayal etmek böylesine eğlenceliyken

bacaklarının ağrısını unuttu

heyecanı sardı bir an bedenini

bir sonraki göreceği rüyanın

tarifsiz keyfi

üşenmedi o yüzden

dudaklarında her zamanki gülümsemesiyle

yumdu o da gözlerini

haziran gelsin de 

ısıtsın diye yarım kalan düşlerini

8.5.19